Tijd om afscheid te nemen

Het laatste verhaaltje alweer vanuit Suriname. Wat is de tijd gevlogen hier. We hebben een hele bijzondere tijd gehad en veel mooie herinneringen waar we nog lang van zullen kunnen genieten. Inmiddels hebben we ons onderzoek hier afgerond. Afgelopen donderdag hebben we onze eindpresentatie gehouden, waarbij alle begeleiders en bestuursleden aanwezig waren. Iedereen was erg enthousiast over ons onderzoek. Zoals een van de bestuursleden tijdens de presentatie zei ‘dit is het juiste moment dat dit zich aandiende. Het had zo moeten zijn’. Dat geeft je toch wel voldoening na drie maanden druk bezig te zijn geweest. Nu hopen we natuurlijk dat ze er ook daadwerkelijk iets mee gaan doen en vol blijven houden! In de middag hebben we nog afscheid genomen van de kinderen. Van het budget wat Kimberley heeft opgehaald met het haken, hebben we voor de kinderen speelgoed en voor iedereen een setje kleding gekocht. We hadden alles ingepakt, dus het leek net een Sinterklaas feestje. De kinderen waren erg blij met alle cadeaus en begonnen meteen de kleding te passen. Het speelgoed moest helaas nog even dicht blijven, want wij kregen nog een voorstelling van de kinderen als afscheid. De kinderen hadden dansjes en kunstjes ingestudeerd waar ze een voorstelling van hadden gemaakt. Wij moesten natuurlijk ook nog meedansen, dus hebben geprobeerd onze Surinaamse danskunsten te laten zien. Als cadeautje kregen we nog een pangi omgeknoopt. De Surinamers gebruiken het als kleding, wij gebruiken het als omslagdoek na het douchen. Erg leuk en toepasselijk cadeautje! Uiteindelijk nog iedereen veel bosi’s en brasa’s gegeven (kusjes en knuffels), maar toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen van alle lieve kindjes. We zijn nu nog bezig met de afronding van het eindverslag, zodat we die in Nederland kunnen inleveren en daarna hebben we in Nederland ook nog een presentatie. En dan hopen we natuurlijk geslaagd te zijn! :)

Ondertussen is Andrew, de vriend van Kimberley, ook in Suriname. We hebben hem natuurlijk ook wat mooie dingen van het land laten zien, dus zijn de afgelopen weekenden op trip geweest. We hebben de Blanche Marie watervallen bezocht met z’n drieën en de twee Belgische huisgenootjes. Alleen de weg ernaar toe was al avontuur genoeg. We hebben zo’n 9 uur in de auto gezeten. Halverwege klapband, waardoor de chauffeur in de hitte de band moest verwisselen. Gelukkig hadden we Andrew bij die de chauffeur een handje kon helpen. De laatste kilometers hebben we meer waterplassen dan zandweg gezien denk ik. En de zandweg die we hebben gezien zaten vol met hobbels en kuilen. Maar het was het meer dan waard! Wauw, wat mooi! Andrew en ik hebben de Blanche Marie waterval samen met een lokale jongen van 17 (een van de drie mannen die bij Blanche Marie woont) beklommen. Daar ging m’n hartslag af en toe toch wat sneller van kloppen.. Maar erg gaaf om te doen. Ook heb ik zelf vis(jes) gevangen. Niet met een luxe vishengel, maar primitief met stok, een touw eraan en een haak. En natuurlijk zelf gegeten. De gids begon letterlijk alles van de vis te eten, zelfs de ogen. Dat lieten wij niet zomaar gebeuren, dus we hebben een piranha oog gedeeld. Hmm, lekker… ’s Avonds hadden we gezellig kampvuur, waarbij we de drie mannen van Blanche Marie wat spelletjes leerden. Dat was alleen moeilijker dan we dachten. Maar goed, we hebben er veel plezier mee gehad. Onder het genot van de nodige Borgoe cola kwam ter sprake dat Laetitia (één van de Belgen) en ik wel graag eens zouden willen leren schieten. De volgende dag kwam Terano (de 17-jarige jongen) met zijn jachtgeweer aan lopen en ging het dus echt gebeuren. Twee blanken meiden die wel eens zouden laten zien hoe ze konden schieten. Op een afstandje werd een fles water neer gezet waar we op moesten schieten. Bullseye! Allebei de kogels in het flesje!

Afgelopen weekend zijn we nog met z’n drieën naar Menimi geweest. Menimi is een van de dorpen in het gebied Boven-Suriname aan de Suriname rivier. We zijn eerst met de auto naar Atjoni gereden, waar letterlijk de weg ophoudt. Vanaf daar gebeurt alles per boot; matrassen, kasten, bouwmaterialen. Alles wordt met de boot vervoerd. Mandje heeft hier op Menimi de afgelopen jaren zelf met zijn familie een ‘vakantieresort’ gebouwd. Zijn vrolijkheid was erg aanstekelijk en hebben veel met hem gelachen. We hebben Pikinslee bezocht, een dorp waar nog marrons wonen. Marrons zijn de slaven die van de plantages zijn weggelopen en in het bos zijn gaan wonen. Bijzonder hoe men hier nog leeft met de natuur. De rivier wordt bijvoorbeeld voor van alles gebruikt. Kleding wassen, baden, vis vangen, afwassen.. Tradities worden nog in ere gehouden, doordat deze worden doorverteld aan de volgende generaties. Een man mag bijvoorbeeld meerdere vrouwen hebben, zolang hij alle vrouwen maar kan onderhouden. Maar een vrouw mag maar een man hebben. De man heeft dus voldoende keuze waar hij gaat eten en waar hij gaat slapen. Van kalebassen hebben we zelf schaaltjes en sambaballen gemaakt, leuke souvenirs dus! Het was een heel karwei, maar het resultaat mag er zijn. Voor de rest hebben we lekker in de rivier en in de stroomversnellingen gezwommen, in de hangmat geluierd en lekker gegeten.

Dat waren al onze avonturen in Suriname. Als ik Nederland ben, kom ik graag alles vertellen en mijn foto’s laten zien (en dat zijn er veel!). Mijn koffer staat helaas al weer op me te wachten om ingepakt te worden. Vandaag gaan we nog een bezoekje brengen aan Mama Doe om ook daar wat spulletjes te doneren. We vinden het erg jammer om Suriname achter ons te laten, maar we zijn er van overtuigd dat we nog eens teruggaan. Vannacht stappen we op het vliegtuig naar Curaçao om daar nog twaalf dagen vakantie te vieren. Zon, zee en strand!