Wat zullen we nu delen?

Hoi allemaal! Daar zijn we weer! Na Galibi hebben we een rustig weekje gehad. We zijn veel met ons onderzoek en schoolopdrachten bezig geweest en hebben ook een rustig weekend gehad hier. We zijn lekker gaan eten aan de Waterkant en hebben nog een bezoekje gebracht bij iemand van de stichting die nu ook in Suriname is.
Op maandag hebben we hier Holi Phagwa gevierd. Een hindoestaanse feestdag, niet alleen de Hindoestanen waren vrij, maar alle Surinamers waren deze dag vrij. Holi Phagwa staat bekend om het verfpoeder, dus we hadden onze oude kleren uit de kast getrokken en vertrokken ’s middags naar de Palmentuin. Iedereen begroette ons met Subh Holi (wat ‘gelukkig nieuwjaar’ wil zeggen) en binnen vijf minuten zaten we van top tot teen onder de verf en kon het feesten beginnen. Met z’n allen gingen we door naar het Onafhankelijkheidsplein waar we met DJ Chuckie verder konden dansen. Fantastisch dat we dit mee konden maken! We hebben veel gelachen, gedanst en gedronken met de Surinamers.

Dinsdagochtend zijn we met de taxi naar Nieuw-Nickerie vertrokken om daar voor ons onderzoek het Olga Clark kindertehuis te bezoeken, maar uiteindelijk hebben we er ook een leuk tripje van gemaakt. We werden heel gastvrij ontvangen door Gilliano, de directeur van het tehuis. Wat heel bijzonder is, is dat hij zelf als kind is opgegroeid in het tehuis. Hij heeft daarna SPW gestudeerd, dus hij weet precies hoe het voor de kinderen is om in een tehuis op te groeien. We hebben een rondleiding gekregen en zijn daarna met de kinderen gaan spelen. Ze hadden een gastenkamer voor ons waar wij konden slapen en in ruil daarvoor zouden wij wat hand- en spandiensten doen. ’s Avonds zijn we dus meteen aan de slag gezet en hebben we voor 45 kinderen broodjes staan smeren en uitgedeeld. Na een korte nacht waarin we wakker werden gehouden door honden, hanen en pratende kinderen die om half 6 al werden gewekt, stonden wij om half 7 weer op om broodjes klaar te maken. Alle kinderen stonden netjes in de rij in hun schooluniform om een broodje in een plastic zakje in hun rugzakje te kunnen stoppen. Daarna zijn we met een aantal kinderen naar de lagere school gelopen om ze daar af te zetten.
Omdat de kinderen overdag naar school zijn, hebben we Gilliano gevraagd of hij voor ons kon regelen dat we iets leuks konden gaan doen. Bigi Pan is een groot natuurreservaat in Nieuw-Nickerie, dus daar zouden wij onze dag door gaan brengen. We kwamen terecht bij een groep 55-plussers en twee Belgische jongens van onze leeftijd, waar we uiteindelijk goed door zijn geamuseerd. We werden met een bootje naar een groot meer (in het Surinaams dus Bigi Pan) gebracht waar een aantal hutjes op houten palen stonden. Een van die hutjes was het verblijf wat Stephanie (de gids) zelf heeft gebouwd, erg mooi! Het bleek dat de anderen daar allemaal bleven overnachten. Hmm dat wilden wij ook wel, maar we hadden alleen een poncho, camera, telefoon en wat geld bij… We deden net of we gek waren en hebben besloten om de nacht er ook door te brengen. Er was zelfs bereik aan het einde van de wereld, dus we hebben Gilliano kunnen bellen om te zeggen dat we de volgende dag pas terug zouden komen. Het avontuur kon beginnen! We hebben bij iedereen wat kunnen lenen, zodat wij deze twee dagen wel zouden doorkomen. Een paar sokken, tandpasta, een geruit overhemd, tropical bush tegen de muggen, een vestje.. Eigenlijk hoef je dus helemaal niks mee te nemen op trip. Nadat we ons ’s middags maar even nat hebben gemaakt in de kano (we hadden toch geen droge kleren bij) hebben we daarna een boottocht gemaakt door het natuurreservaat en hebben verschillende vogels kunnen spotten; visarend, buizerd, zwarte arend, reigers en natuurlijk de rode ibis. Ook hadden we verse vis (tilapia, snoek & garnaal) uit de visnetten gehaald die ’s avonds klaar werd gemaakt. Dat was zo lekker! Nadat de zon was ondergegaan zijn we in het donker terug het water op gegaan.. om kaaimannen te spotten! Wij zaten bij Stephanie in de boot, zij had een lange stok bij met een touw eraan. We gingen ze dus niet alleen spotten, maar ook vangen! Na een tijdje varen, hadden we de moed maar opgegeven en begonnen we met onze Belgische vrienden maar liedjes te zingen. Dat heeft gewerkt en we hebben kunnen zien hoe Stephanie (en ja, het is een vrouw!) een kaaimannetje heeft gevangen. Hij was 8 maanden oud, maar al behoorlijk groot. We hebben de kaaiman meegenomen naar het verblijf waar iedereen natuurlijk heel stoer met het beest op de foto wilde om de kaaiman vervolgens weer vrij te laten. De jonkies van het hele gezelschap zouden wel in de hangmatten gaan slapen, maar al snel zijn we toch maar verhuist naar een lekker warm bedje, omdat het te koud was in de hangmat. Als er dan toch een bed voor je klaar staat hè. De volgende ochtend werden we wederom vroeg gewekt en zijn we rode ibissen gaan spotten en konden we een modderbad nemen. Helaas waren we onze bikini ‘vergeten’, dus het modderbad hebben we over moeten slaan. Ondertussen hadden we ook al een aantal buitjes over ons heen gekregen in de boot, ach zijn we meteen gebaad. We beginnen aardig te wennen aan het Surinaamse leventje hier. Na een laatste lunch zijn we teruggekeerd naar het vasteland. De boot was achter te zwaar beladen, dus er moest voor wat meer gewicht komen. Wij zaten vooraan in de boot, dus ik, Brigit, ben met al mijn gewicht voorop de boot gaan zitten om de boot wat meer in evenwicht te brengen, waar ik heb genoten van het uitzicht.
De Belgische vrienden hadden natuurlijk geen vervoer geregeld naar Paramaribo, dus wij hebben voor ze geregeld dat ze met ons in de taxi terug naar de stad konden. Konden we meteen onze stembanden nog wat trainen in de taxi. In de tussentijd zijn we nog afscheid gaan nemen in het kindertehuis en hadden wat speelgoed en leesboekjes bij als bedankje voor de gastvrijheid.
Ondertussen zijn we weer twee dagen thuis. Gisteravond zijn we weer met hele huis bij de Waterkant gaan eten en hebben we de avond afgesloten in Havana waar de Surinamers aan het salsa dansen waren. Wij hebben alleen toe staan kijken, onze heupen zijn niet zo soepel als die van de Surinamers. Maar het was wel erg leuk om te kijken en misschien gaan wij ook nog wel op les, zodat we gezellig mee kunnen dansen.
Vanaf dinsdag gaan we in het gezinsvervangend tehuis van Stichting Veelkleurige Kansen beginnen, waar we ook erg veel zin in hebben!