Zullen we een emmer delen?
Door: Brigit en Kim
Blijf op de hoogte en volg Kimberley
11 Maart 2014 | Suriname, Paramaribo
Afgelopen week zijn we aan de slag geweest met ons onderzoek (we houden hier niet alleen vakantie hoor!). We hebben een aantal kindertehuizen bezocht. Erg interessant om verschillende tehuizen te zien en verschillende mensen te spreken. De cultuurverschillen met Nederland zijn soms erg groot, dus daar zullen we ook rekening mee moeten houden. We hebben veel informatie gekregen die we zeker kunnen gebruiken voor het onderzoek in het tehuis van Stichting Veelkleurige Kansen, waar wij dus ons onderzoek gaan doen.
Zaterdagochtend zijn we op trip gegaan naar Galibi, een indianendorp aan de kust van Suriname. Wat een avontuur! Op zaterdagochtend vertrokken we met de staatsbus naar Albina. We moesten om 6 uur ’s ochtends bij het loket zijn om een nummertje/kaartje te halen en om half 9 zou de bus vertrekken. Ja inderdaad, wat een systeem hebben ze hier, maar het werkt wel. Wij zijn in de tussentijd thuis gaan ontbijten en hebben onze spullen gepakt, maar anderen mensen bleven daar gewoon tweeënhalf uur wachten. Onderweg moesten we stoppen voor een politiecontrole. Onder toeziend oog van mannen met hele grote geweren moest iedereen de bus uit. De bus werd gecontroleerd en daarna moesten alle tassen ook nog eens open. Kimberley vond het maar niks die mannen die met hun hand op hun geweer al klaar stonden om in actie te springen, maar ik vond het juist wel een veilig idee al die politiemannen om ons heen. Uiteindelijk iets later dan gepland, kwamen we in Albina aan. Erick stond ons al op te wachten met zijn boot. We hebben in Galibi bij Erick, zijn vrouw Mila en hun drie kinderen gelogeerd. In totaal hebben ze zes kinderen, maar de andere kinderen leven in Paramaribo, omdat ze daar naar school gaan. Eigenlijk zijn twee kinderen van de drie die nu bij hun wonen van hun zelf, het jongste meisje noemen ze een kweekje. Een vrouw in de stad (zo noemen ze Paramaribo hier) wilde niet voor haar zorgen, omdat ze een te lichte huidskleur had. Een erg ondeugend meisje, Mila noemde haar voortdurend vrijpostig, maar we hebben veel plezier gehad met haar. Soms was ze wel erg brutaal en eigende ze zichzelf onze spullen (potlood, tijdschrift) toe.
Vanuit Albina was het anderhalf uur varen naar Galibi. Alle tassen werden onder zeil gestopt en zelf waren we ook ingepakt in een regenpak, en niet voor niets. Het water spatte volop in ons gezicht en het idee dat ik schoon wilde blijven, had ik ook maar meteen overboord gegooid. Dat was maar goed ook, want we zijn echt back to basic gegaan de afgelopen dagen. We sliepen onder een riete overkapping in onze hangmat die we hier hebben gekocht, wat overigens prima sliep. Lekker wakker worden in de buitenlucht met een prachtig uitzicht. Ze hadden een wc, maar die moest worden doorgespoeld met een emmer water. Als het even uitkwam gingen we na elkaar naar de wc, zodat we een emmer konden delen. Dat werd onze vaste uitspraak: ‘Zullen we een emmer delen?’ Baden deden ze in de rivier, dus vier dagen niet douchen en geen haren wassen. Hoe gaan we dat toch overleven dachten we, maar als zij het kunnen, kunnen wij het ook.
Mila heeft vier dagen heerlijk voor ons gekookt en hebben ook een beetje van haar kookkunsten kunnen leren. Het is hier de gewoonte om ’s middags warm te eten en ’s avonds brood te eten. Bami, nasi, kip en ik heb zelfs vis gegeten! De gezoute vis vond ik niet lekker, dus die heb ik mooi bij Kimberley op het bord kunnen schuiven, maar de witvis was prima te eten. Zo leer je nog eens wat!
Zaterdagmiddag gingen we eerst rusten. De mensen op Galibi leiden in onze ogen zo’n relaxt leven, dat willen wij ook wel! Alles op het gemakje. Op het begin was het wel wennen, maar we gingen zo in het ritme mee. Later in de middag kregen we een rondleiding door het dorp van twee neefjes van Erick, Stephen en Wil. Ze hebben er een basisschool, een polikliniek, een winkeltje en een multifunctioneel kantoor waarin een aantal ministeries zijn gevestigd en een bibliotheek. Er werd meerdere keren ‘subtiel’ gezegd dat Wil nog een vrij man is, maar als vrijgezelle dame had ik weinig zin in de moves van een ouwe vrijgezelle indiaan. Kimberley hield hem gelukkig aan de praat en ja hoor, na een tijdje probeerde hij Kim te ‘versieren’. Kim heeft een vriend en heeft hem dus makkelijk af kunnen wimpelen: ‘Ik ben getrouwd hoor’. Einde van het verhaal van de Nederlandse meisjes, komt geen vervolg.
’s Avonds zijn we nog bij maanlicht gaan baden in de rivier, wederom een bijzondere ervaring. Van 6 tot 11 ’s avonds is er in het dorp stroom, de televisie ging aan en hebben desperate housewives gekeken met het hele gezin. We waren moe van de lange dag, dus lagen vroeg in onze hangmat te slapen. Zondagochtend zijn we in het souvenirwinkeltje souvenirs gaan kopen. Alle souvenirs worden door de mensen uit het dorp gemaakt en hebben een paar leuke dingen kunnen kopen. ’s Middags werden we meegenomen naar het bos/jungle. Het begon vrij rustig, maar na een tijdje wandelen waren we toch echt in de jungle. We kwamen een paar balken tegen wat een brug voor moest stellen en waar we met een stok in de hand overheen moesten. Wil vertelde ons dat er anacondas in het water zaten en als we in het water zouden vallen er geweest zijn. Okee…… We hebben het overleefd. Halverwege zijn we toch maar omgedraaid, omdat het ons te link werd. We hebben helaas geen spannende dieren gezien, maar wel nieuwe vruchten geproefd..
’s Avonds was het dan zover en gingen we met Erick en Wil zeeschildpadden spotten. We moesten een half uur met de boot varen naar het strand van de zeeschilpadden. De rivier was erg onrustig en we werden alle kanten opgeschud. Blijkbaar kan de boot niet omkiepen, maar toch hielden we ons hart vast totdat we veilig aan land waren. We waren als enige op het strand, dus hoefden de schildpadden niet te delen met andere toeristen. We hadden al snel geluk en kwamen een zeeschildpad tegen die al bezig was met eieren leggen. Het is een heel karwei voor een schildpad om de eieren te leggen. Eerst gaat hij aan land en zoekt een geschikte plek om zijn eieren te leggen. Als hij geen geschikte plek kan vinden, gaat hij weer terug in het water. Al het werk voor niets gedaan. Hij spoelt dan op een andere plek aan met de hoop daar een betere plek te vinden. Dan gaat hij een kuil graven waar hij zijn eieren in kan leggen, dit kan al wel een uur duren. In die tijd mag een schildpad je ook niet zien, anders gaat hij terug het water in en gaat op zoek naar een nieuwe plek. Als de schildpad eenmaal aan het leggen is, zal hij niet meer stoppen. Erick groef een gat net naast de schildpad, zodat we de eieren konden zien. Wat een belevenis! Een schildpad legt wel zo’n 150 eieren. Daarna gaat hij zijn gat dicht maken en keert weer terug in het water. Ook dit kan wel weer een uur duren. Daarna hebben we nog vier andere schildpadden aan land zien gaan. Wat een beesten zeg, zo groot! We hebben echt genoten en waren heel blij dat we met Erick hier naar toe zijn gegaan en niet met een touroperator, want dan zouden we met een grote groep toeristen om de schildpad heen moeten gaan staan.
Maandag was alweer de laatste dag in Galibi. ’s Ochtends zijn we naar het multifunctioneel kantoor gegaan. Stephen, de neef van Erick, werkt daar als sociaal werker. We dachten dat hij ongeveer hetzelfde werk als ons doet, dus dat leek ons wel interessant om te zien. Maar het bleek dat hij voor het ministerie van Sociale Zaken werkt en wat kantoorwerk doet. Aan het einde van de middag zou Erick ons meenemen naar een kreek waar hij met een aantal familieleden schelpen ging zoeken en waar we konden zwemmen. In feite gingen we de mangroves in (bekend van Expeditie Robinson) om slakken te zoeken. In de klei wegzakkend (goed voor je huid) en door het water ging iedereen zo blij als kinderen op zoek naar de slakjes. Wij waren hier niet zo getraind in, maar probeerden af en toe ook mee te zoeken. Ook hebben we genoten om naar de rest te kijken hoe ze ijverig aan het zoeken waren. Daarna gingen we nog even ‘zwemmen’ in de rivier. Iedereen ging met kleren en al het water in. Oké, schijt aan, en lekker het water in, zijn we bovendien meteen gebaad.
We hebben de avond afgesloten met een parbo bier aan de waterkant met Erick en hebben weer genoten van het maanlicht. Hij vertelde ons geweldige verhalen over de geschiedenis van de caraibs indianenstam en de spanjaarden die kwamen een eeuw geleden. Ook had hij wat interessante verhalen over bosgeesten die hangmatten heen en weer schommelden tot je eruit viel.....
Vandaag heeft Erick ons weer met zijn boot naar Albina gebracht en zijn we met de staatsbus naar Paramaribo gegaan. We hebben ontzettend genoten van de gastvrijheid van de familie Maleko. Erick heeft ons veel verhalen verteld over Galibi en ons vele mooie avonturen laten beleven. Ook hebben we zelf mogen ervaren hoe de indianen in dit dorp leven. Mila heeft goed voor ons gezorgd en heerlijk voor ons gekookt. Het voelde echt als thuiskomen in ons huisje in (de drukke stad) Paramaribo, eigenlijk heel gek na nog maar twee weken hier te wonen. We hebben genoten van een heerlijke warme douche en gewassen haren en kunnen nu weer back to reality. Vanaf morgen weer aan de slag met ons onderzoek!
-
12 Maart 2014 - 08:09
Yvonne:
Geweldig avontuur hebben jullie beleefd!! Wat een leuk en grappig verslag.
echt komisch dat kim dan "getrouwd" is .... :) -
12 Maart 2014 - 18:21
Mama Doe:
wat een stoere meiden, super gaaf! -
12 Maart 2014 - 22:42
Inge:
Wauw!! Echt zo ontzettend gaaf om dit verhaal te lezen! De foto's zorgen er voor dat je een 'realistisch' beeld krijgt van hoe het er daar uitziet en waar jullie de afgelopen dagen hebben gezeten, echt heel mooi! Ik word helemaal jaloers als ik dit zo lees en zie. Een prachtige ervaring om nooit te vergeten meiden! ;) -
13 Maart 2014 - 12:24
Corry En Johan:
hoi meiden
leuk verslag wij worden jaloers zouden zo willen ruilen want jullie maken heel wat mee en zien heel veel
wel een leuke oplossing van dat getrouwd zijn
we zijn benieuwd naar het volgende verslag
leuk dat we jullie zo op deze manier kunnen volgen
gr johan en corry -
14 Maart 2014 - 15:48
Fieke:
Hoi meiden,
Echt leuk om de verhalen terug te lezen.
Ik ben echt jaloers op jullie.
Dat is wat anders dan vijf dagen carnaval vieren :p
Nog heel veel plezier en geniet ervan.
Groetjes,
Fieke -
21 Maart 2014 - 10:06
Jan De Vaan:
Hallo Kimberley,
Je zal wel denken wie is Jan de Vaan, maar ik woon met Opa Derrix in het Zorghotel Elisabeth in Beneden Leeuwen.
Je opa vertelde mij van deze mooie reis en zei dat jullie een site hadden.
Daarom komt Opa Derrix je even een hartelijke groet brengen.
Opa wenst jullie veel plezier en zal zeker contact met jullie houden.
Opa heeft Andrew al een mooi fooitje gegeven, zodat hij binnenkort naar je toe komt.
Hartelijke groetjes Opa Derrix. -
22 Maart 2014 - 16:28
Ans, Otto En Bas:
Ervaringen om nooit te vergeten. We genieten met jullie mee!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley